Ο άνισος αγώνας μιας μάνας με τα κυκλώματα της γραφειοκρατίας

"Παντρεύτηκα 21 χρονών ενώ ήμουν έγκυος 8 μηνών στο πρώτο μου παιδάκι…
9 μήνες μετά τη γέννηση του παιδιού μου με έδιωξαν από το σπίτι ο πρώην σύζυγός μου και η μητέρα του διότι η τελευταία δεν με ήθελε κι εκείνος πήρε το μέρος της. Μετά που χώρισα βρήκα σπίτι και μια δουλειά σε πιτσαρία με καλό και σταθερό μισθό. Με στήριζαν οι γονείς μου και η αδ...ελφή μου η οποία πρόσεχε το παιδί μου τις ώρες που εργαζόμουν.
Το διαζύγιο βγήκε συναινετικό διότι δεν ήθελα φασαρίες, ήθελα ό, τι καλύτερο για το παιδί μου. Ο πρώην σύζυγός μου και πατέρας του παιδιού μου συμφώνησε να υπογράψει κατά τη διαδικασία του διαζυγίου ότι δεν επιθυμούσε την κηδεμονία του παιδιού μας διότι θεωρούσε ότι δεν μπορούσε να το μεγαλώσει εκείνος. Ο λόγος που χωρίσαμε ήταν ότι δεν ήταν με λίγα λόγια καλός σύζυγος. Αυτά ήταν γραμμένα στα έγγραφα τα οποία δέχτηκε να υπογράψει. Δεν αρνήθηκα ποτέ στα πεθερικά μου και στον πρώην σύζυγό μου να βλέπουν το παιδί όποτε θέλουν.
Μετά από ένα χρόνο γνώρισα κάποιον ο οποίος είναι και ο νυν σύζυγός μου. Στην ουσία δεν μου ήταν άγνωστος, γνωριζόμασταν από παλιά σαν φίλοι και μόνο μετά που χώρισα ήρθαμε πιο κοντά. Στην πορεία ξεκινήσαμε μια σχέση. Εγώ λοιπόν μεγάλωνα το παιδί μου χωρίς τη βοήθεια του πρώην συζύγου μου. Δεν έδινε διατροφή, δεν συμμετείχε στα έξοδα του παιδιού.
Ο δεύτερος σύζυγός μου δέχτηκε το παιδί μου, με βοηθούσε στα έξοδα του παιδιού. Δειλά-δειλά ξεκινήσαμε να βγαίνουμε βόλτες μαζί με το παιδί που άρχιζε να τον γνωρίζει και να τον συνηθίζει. Ας σημειωθεί ότι μέχρι τότε εγώ και ο τότε σύντροφός μου και νυν σύζυγός μου μέναμε σε χωριστά σπίτια. Ξεκινήσαμε αν συζητάμε το ενδεχόμενο να συζήσουμε. Παρόλο που τα πηγαίναμε πάρα πολύ καλά προτίμησα πριν κάνω αυτό το βήμα να συμβουλευτώ τη δικηγόρο μου. Την ρώτησα λοιπόν αν θα υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την επιμέλεια ή γενικότερα, αν συζήσω με τον σύντροφό μου. Η δικηγόρος μου με πληροφόρησε ότι από τη στιγμή που είχε βγει το διαζύγιο δεν πρόκειται να υπάρξει κάποιο πρόβλημα. Κι έτσι πήραμε την απόφαση να μείνουμε μαζί στο σπίτι του. Το παιδί ήταν μαζί μου φυσικά. Ο νυν σύζυγός μου είναι μόνιμος στο στρατό και έτσι λόγω οικονομικής άνεσης δεν είχα λόγο πλέον να δουλεύω και αφοσιώθηκα στο παιδί μου. Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που το πληροφορήθηκαν τα πρώην πεθερικά μου και έκαναν αγωγή για να μου πάρουν το παιδί.
Δεν είμαι ούτε τρελή, ούτε με ναρκωτικά έχω σχέση, ούτε πόρνη είμαι, ούτε το παιδί μου εγκατέλειψα. Το φρόντιζα και δεν του έλειπε τίποτα. Δεν είχαν στοιχεία στην ουσία να με κατηγορήσουν ως ακατάλληλη για να φροντίσω το παιδί μου αλλά είχαν μέσον στην πρόνοια, στην αστυνομία, στα δικαστήρια κ.λπ.-κ.λπ.… Με τους μισούς ήταν συγγενείς και με τους άλλους μισούς είχαν γνωριμίες…. Κάθε μέρα ερχόταν η πρόνοια και η αστυνομία στο σπίτι μου και με απειλούσαν να δώσω το παιδί με το καλό γιατί αλλιώς θα έβρισκαν τρόπο να το πάρουν όπως κι έγινε. Παρουσιάστηκε λοιπόν μια έκθεση με την οποία τότε έχασα την προσωρινή επιμέλεια. Το παιδί μου τότε ήταν 2 χρονών. Στην έκθεση παρουσιάστηκε ότι είμαι μικρή, αμόρφωτη, ότι οι γονείς μου δεν με στήριζαν οικονομικά, ότι δεν είχα πόρους και εισοδήματα, ότι το σπίτι μου ήταν βρώμικα επειδή τα παιχνίδια του παιδιού ήταν στο πάτωμα. Και που έπρεπε να παίζει δηλαδή το παιδί; Στο ταβάνι; Τον τωρινό μου σύζυγο τον παρουσίασαν στην έκθεση ως γκόμενο περαστικό.
Με το που άρχισαν οι διαδικασίες της αγωγής που μου έκαναν εγώ έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδί μου το οποίο και φυσικά κράτησα. Δεν πρόλαβα να κάνω γάμο τότε παρόλο που ήταν στο πρόγραμμα γιατί μετά την αγωγή η δικηγόρος μου είπε πως είναι καλύτερα να πάω να μείνω στους γονείς μου. Κι εκεί έγινε μπέρδεμα. Ισχυρίστηκαν ότι δεν είχα σπίτι και πήγαινα από δω κι από κει. Μέσα σε λίγο παραπάνω από μήνα βγήκε η απόφαση με βάση την έκθεση της πρόνοιας. Την προσωρινή επιμέλεια πήραν οι γονείς του πρώην συζύγου μου. Κατάφερα να δω το παιδί μου μετά από 3 μήνες γιατί δεν μου το επέτρεπε το δικαστήριο ως τότε. Προχώρησα τότε σε διαδικασίες και κατάφερα να βλέπω κάποιες ώρες την εβδομάδα το παιδί μου και ένα Σάββατο το μήνα να το παίρνω στο σπίτι μου και να το γυρίζω την Κυριακή στις 5 το απόγευμα. Αυτό γινόταν μέχρι και το Σεπτέμβρη του 2010 που έγινε το δικαστήριο για οριστική επιμέλεια του παιδιού μου ηλικίας 4 ετών τότε. Το ίδιο διάστημα είχε γίνει και ο δεύτερος γάμος μου.
Στο δικαστήριο ήρθε ο νυν σύζυγος μου, οι γονείς του και άλλοι μάρτυρες αλλά δεν κερδίσαμε τίποτα γιατί η άλλη πλευρά είχε πολλές γνωριμίες! Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν η επιμέλεια να παραμείνει στα πρώην πεθερικά μου γιατί όλο αυτό το διάστημα ζούσε μαζί τους. Αναφέρθηκε επίσης ότι η γιαγιά του το αγαπάει πιο πολύ από μένα.
Η τωρινή κατάστασή μου είναι πολύ καλή, έχω μια καλή οικογένεια, ο σύζυγός μου με στηρίζει, είναι μαζί μου σε όλα. Έχω και το δεύτερο παιδί μου, έχω βοήθεια από τους γονείς μου και από τα πεθερικά μου φροντίζω το παιδί μου και φυσικά ψάχνω μια άκρη να πάρω και το άλλο μου παιδί. Ενώ προσπαθώ δέχτηκα απειλές ότι αν συνεχίσω να το διεκδικώ θα μου το κλείσουν σε ίδρυμα.
Και σας ρωτάω: Πώς γίνεται για το ένα παιδί να είμαι κατάλληλη μάνα και για το άλλο όχι; Μπορείτε να μου εξηγήσετε;…»
Η ΚΟΠΕΛΑ ΑΥΤΗ ΖΗΤΑΕΙ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ.

ΌΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ  Η ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΤΡΟΠΟΥΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΕΛΕΙ ΜΥΝΗΜΑ ΣΤΟ Ε-ΜΑΙL ΤΗΣ(evi_evaki@hotmail.gr).
ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΧΕΜΥΘΕΙΑΣ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΠΕΛΑΣ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΧΕΣ.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Ορισμένα αναρτώμενα απο το διαδίκτυο, κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής) θεωρούμε οτι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Αναρτήσεις άλλων ή αναδημοσιεύσεις ή σχόλια που δημοσιεύονται σ'αυτό το ιστολόγιο, εκφράζουν αυτούς που τα υπογράφουν και όχι απαραίτητα το ZooMBloG. Αν σας άρεσε το άρθρο κάντε ένα like και κοινοποιήστε το στους φίλους σας!